23 mei 2019 Brisighella
Gisteravond zijn we gearriveerd in Brisighella, na een tocht van 600 km vanaf Zurich, waar wij bij Evert en Franziska logeerden. 600 km is misschien niet heel veel, maar ook niet weinig. Zeker niet op de Italiaanse wegen, waar God noch gebod heerst en als je al weken om 5 uur wakker wordt.
De eerste B; het bed was ok, helaas was dat gesitueerd in een huis dat tussen twee wegen was gebouwd. Niet wat wij ons voorstelden toen wij de prachtige foto’s zagen van een kamer met groot terras en uitzicht. De gefotografeerde kamer bleek van de eigenaresse. Een Argentijnse op leeftijd, gekleed in een miniscuul spijkerbroekje met flarden en geheel behangen met van alles. Het terras was zo wie zo niet te gebruiken, want er werd onderhoud aan gepleegd. Het werd derhalve behelpen, maar wij zijn wel wat gewend.
Ontbijt
De mevrouw van de Pasticceria is van het type ‘als je me niet begrijpt, zeg ik het nog een keer, maar dan harder’. Zij vertegenwoordigt de tweede B van de B&B waar wij vannacht verbleven hebben.
“Wat wilt u drinken”. “Heeft u thee?” “THEE?????”. Nou dat bleek ze niet te hebben. Wel 7 soorten koffie. Heel erg lekkere koffie overigens. En zij snapte dat een dubbele espresso twee maal koffie en twee maal water bevat. Niet, zoals wij intussen al een aantal keren hadden meegemaakt, een maal koffie en twee maal water.
Hartig of zoet. Hartig a.u.b. “Heeft u yoghurt” YOGHURT???? Alsof we krankzinnig waren geworden. Vruchten had ze wel, in de taart. Hartig bleek een zoet koekje met zout er op of een wit broodje met een gegrild stuk aubergine. Lekker!
Het diner maakte alles goed. De Italianen verstaan de kunst van heel eenvoudig heel lekker eten klaarmaken. Heerlijke salami’s, allemaal zelf gemaakt, pasta met zwarte truffel, ook niet vies en gevuld konijn. Klap op de vuurpijl mascarpone met bittere chocolade. Fles Pinot Nero er bij van het eenvoudige maar zeer lekkere soort en wij waren klaar om in te storten. Hetgeen gebeurde. Deuren en ramen dicht vanwege het lawaai, airco aan en er kon ons niets meer gebeuren.
Jammer alleen dat de vorige bewoners van de kamer flinke rokers waren en Tom weer vond dat 5 uur een prima tijd is om op te staan.
Italie – Griekenland Brindisi – Igoumenitsa
We zijn gepakt voor de bootreis. Ingescheept op de Olympia. Een van de vloot van de Minoan Lines. Wij werden bij het arriveren gevraagd om ons horloge een uur naar voren te zetten, want aan boord is het Griekse tijd. Kan nog ingewikkeld worden. Gaan we nou 14.00 uur Griekse- of Italiaanse tijd weg? Nou, Griekse tijd natuurlijk.Wij zitten op een gang waar honden welkom zijn. Er zijn maar 4 hutten waar dat kan. Wij hebben wel 10 honden gezien, dus wij vragen ons af waar de rest is gebleven. De honden hebben een eigen plek waar ze hun ‘ding’ kunnen doen. Op het dek op de 11e etage. Helaas is dat dek gesloten vanwege reparatiewerkzaamheden. “Waar moeten wij dan naar toe met de honden” vroeg ik de aardige receptionist. “Anywhere” sprak hij gastvrij.
Sam en Tom hebben zich tot nu toe op de reis voorbeeldig gedragen, maar dit is voor Sam toch een tandje te veel. Hij heeft genoeg van al dat gereis en wil niet meer eten. Tom is wat flegmatieker, maar hij zit toch liever achter de herten aan krijg ik de indruk. Op het stukje dek dat over is, is het voor hen ook niet leuk, want de vloer is bloedheet. Wij lossen hun ongenoegen op met San Danieleham. Dat helpt. Alleen Sam wil nu niets anders meer. Nu liggen ze lekker te slapen in de hut, terwijl F het schip inspecteert.
Er is hier van alles te doen. Gokken, Sauna, schoonheidsspecialist, restaurant, bars. Dat is nog eens wat anders dan toen wij in vroeger tijden door Griekenland trokken en voeren. 3e klas kaartje, bovendek en een lounge met ouwe stoelen. De truc was dan dat je al vast een stoel of wat, of beter nog een bank, buiten in de schaduw reserveerde door er een tas of slaapzak op te leggen (die bleef toen ook nog gewoon liggen, zo ik nu niet meer doen..). Als de zon te veel werd, kon je naar de schaduw. Ik heb menige nacht op zo’n bank doorgebracht. Ook een keer tijdens een storm. Ik word snel zeeziek, maar ik lag te knorren. De volgende ochtend werd ik fief wakker om vervolgens geconfronteerd te worden met wascabines die bedekt waren met het voedsel dat de minder fortuinlijke medereizigers daar hadden afgescheiden. Niks schoonheidsspecialist aan boord. Schapen en geiten!
Na een rustige nacht in onze ‘Tiny room’ (Sam en Tom met ons in 1 kamer, nog nooit vertoond) aan land in Igoumenitsa. Bij het op- en afrijden van de veerboot is het altijd een beetje stressen. Vooral voor de onervaren autobootreizigers. Er zijn parkeerwachters die je op de juiste plek zetten. “Do as I say, don’t think and don’t panic. I will help you, I am Greek!!” Daar heb je wat aan.
Bij het van boord gaan begon de paniek toen vrijwel iedereen in de auto zat, behalve op een cruciale plekken.
De bestuurder achter ons kwam druk gebarend vertellen dat wij moesten opschieten, dat er voor ons een lege auto stond deed niet ter zake. Net toen wij ook een beetje ongerust begonnen te worden kwamen de bestuurders doodgemoedereerd aansloffen. “Die doen dit elke dag” sprak F.